Η Αθανασία Τσουμελέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πρέβεζα και από τα παιδικά της χρόνια ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα με τον στίβο και το αγώνισμα του βάδην. Η Αθανασία ήταν ένα από τα ‘’χρυσά’’ παιδιά της Ελλάδας που φόρεσαν το χρυσό μετάλλιο στο στήθος στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004.
- Αθανασία θέλω να γυρίσεις λίγα χρόνια πίσω και να μου πεις πως ξεκίνησες με τον αθλητισμό και ειδικότερα με τον στίβο. Τι θυμάσαι από το ξεκίνημά σου;
Είναι
πολλά αυτά που θυμάμαι ! Σχεδόν όλα δηλαδή! Από το ποδήλατο μου που πήγαινα
φορτωμένη με τις τσάντες και πάντως συνθηκών ... Τον Μανωλάκη μας, την όμορφη
παρέα των συναθλητών μου, τον αγώνα που κάναμε μαζί σου για να μας φτιάξουν λίγο
τις συνθήκες του γηπέδου, τον Κατσανάκη,
ο οποίος δε μας άφηνε να μπούνε στο χόρτο !!! Τοοοοο "Γαλάνη το φορείο !,
που ήταν το σλόγκαν μας όταν πέφταμε κάτω από την κούραση... Τους εφηβικούς μας
έρωτες και τις σκανδαλιές... Τις επιτυχίες και τις αποτυχίες... Πόσο με
ταξιδέψεις με αυτήν την ερώτηση .... Δυστυχώς όσα έχουν περάσει μπροστά από τα
μάτια μου αυτή τη στιγμή δε μπορώ να τα διατυπώσω εύκολα... Σε ευχαριστώ για
την αναδρομή ....
- Αθανασία οι περισσότεροι
που δεν κατάγονται από την Πρέβεζα σε γνώρισαν από τον μεγάλο σου άθλο στους
Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν στην Αθήνα το 2004. Θέλω να θυμηθείς τις στιγμές
εκείνες και να μας τις περιγράψεις με λίγα λόγια…
Τις
στιγμές εκείνες τις έχω περιγράψει αρκετές φορές και ... Να σου πω την αλήθεια έχω
κολλήσει στην προηγούμενη ερώτηση και στις προηγούμενες στιγμές... Μήπως για μένα ήταν πιο σημαντικές ;;;; Ναι !
Γιατί για να φτάσω να πάω εκεί και να κερδίσω ... Έπρεπε να έχω φτιάξει
χαρακτήρα και φυσική κατάσταση ... Οι γονείς μου σε υπερόπτη θέση βεβαίως για
την εξέλιξη μου, αλλά και οι δάσκαλοι
μου ήταν ένας και ένας τόσο για τη ζωή όσο και για το στίβο. Αισθάνομαι τυχερή για τα άτομα που βρέθηκαν
στο πέρασμα μου... Τους ευχαριστώ... Όλους... Ίσως κάποιοι δε ξέρουν πως με
βοήθησαν αλλά πάντα προσπαθούσα να "ρουφάω" ότι καλό έβλεπα...
- Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μίλησες
μετά τον τερματισμό σου;
Εσείς οι
δημοσιογράφοι ! Έψαχνα να βρω τους γονείς μου και τα αδέρφια μου!!!και δε
σήκωνε κανείς το τηλέφωνο! Είχα ανησυχήσει πολύ γιατί ο πατέρας μου ήταν
χειρουργημένος και ήρθε τρέχοντας δίπλα μου μαζί με τον "μπάρμπα Νάκο
μου"... Συγκίνηση.... Αλλά τελικά κάποιος από εσάς μου είπε μην ανησυχείς
κορίτσι μου... Στο Μοναστηράκι είναι και "τα πίνουν"!!!
- Πιστεύεις ότι η πολιτεία
έκανε πράγματα για εσάς (Ολυμπιονίκες) που δοξάσατε την χώρα μας; Η πόλη σου
έκανε αυτό που πραγματικά αξίζει σε έναν Ολυμπιονίκη;
Όλα καλά!
Είμαι ευτυχισμένη ! Το πρόβλημα δεν είναι τι θα σου δώσουν μετά τη Νίκη σου! Είναι
να βοηθήσουν πριν... Όταν δανείζαμε ο ένας τα παπούτσια στον άλλον για να
αγωνιστούμε .... Όταν τρέχαμε με σκισμένα και ακατάλληλα παπούτσια... Όταν δεν
είχαμε χρήματα να πάμε σε αγώνες .... Όταν χρειαζόμασταν έστω μια στολή για να
αγωνιστούμε να νιώσουμε λίγη περισσότερο αυτοπεποίθηση ... Μετά... Μετά ... Τι
να το κάνεις;;; Σαφώς και οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για να γκρινιάζουμε ...
Αλλά δε γκρινιάζω... Τα λέω για να βοηθηθούν τα νέα παιδιά... Έστω και
ψυχολογικά ! Είναι μεγάλο πράγμα. Κατ’ τα άλλα εμείς φτιάχνουμε την ζωή μας... Κανείς
ότι και να μας δώσει δε θα μας την φτιάξει... Ίσως μόνο μας αλλάξει την
ποιότητα και μας διευκολύνει. Η πολιτεία
μας αποκατάστησε στο κομμάτι της δουλειάς ...
- Πήρες το χρυσό μετάλλιο σε πολύ μικρή ηλικία
και ενώ είχες πολλά ακόμα να προσφέρεις στον αθλητισμό, μία άσχημη στιγμή σε
έκανε να πάρεις την απόφαση να σταματήσεις τον αθλητισμό. Αναφέρομαι στην
υπόθεση των αναβολικών, όπου μετά από 7 χρόνια δικαιώθηκες. Τι έχεις να μας
πεις για αυτό;
Η απόφαση
του να σταματήσω δεν πάρθηκε από αυτό το γεγονός … απλά με βοήθησε να βάλω τη
σφραγίδα ... Και αυτό το γεγονός το μετέτρεψα σε θετικό ... Σπούδασα.. Διάβασα…
Κοινωνικοποιήθηκα … ολοκλήρωσα την οικογένεια
μου και την έχτισα με ηρεμία και φροντίδα . Μπήκα στο χώρο του αθλητισμού από άλλο
μετερίζι... αυτό της προπονήτριας ... αλλά όχι σε πρωταθλητές … αλλά σε
αθλούμενους ... Έχει τόσο ενδιαφέρον και παίρνω τόσο όμορφα συναισθήματα από
αυτό...
- Σήμερα είσαι σύζυγος του προπονητή Νίκου
Δημητριάδη και μητέρα δύο ανήλικων παιδιών. Τι γνωρίζουν τα παιδιά σου για τον
άθλο σου; Τι σκέφτεσαι να κάνεις από εδώ και πέρα; Έχεις σκεφτεί ποτέ μετά τον
στίβο του αθλητισμού να μεταπηδήσεις στον στίβο της πολιτικής;
Στα παιδιά
μου δεν έχω μιλήσει για τον άθλο μου... Τους μιλάνε οι γιαγιάδες και στο σχολείο..
Δεν είναι εύκολο για τα παιδιά.... Ούτε για εμένα... Γιατί όλοι τους λένε όταν
πηγαίνουμε σε αγώνες ... Θα κερδίσεις όπως η μαμά ;;; Με αποτέλεσμα όταν μένουν
πίσω να αισθάνονται άσχημα .... έτσι λοιπόν ... Εγώ είμαι η ΜΑΜΑ.... Δεν είμαι
η πρωταθλήτρια ... Είμαι μια μαμά που γυμνάζεται γιατί κάνει καλό στην υγεία
... Είμαι αυτή που τους έχω δείξει αγώνες που εγκαταλείπω που κλαίω και που
τους λέω ότι όλα στη ζωή θέλουν προσπάθεια !
Όσο για τον χώρο της
πολιτικής ... Θα είμαι κάθετη .... Όχι. Δεν θέλω να ασχοληθώ. Αν μπορώ να
βοηθήσω την πόλη μου διαφορετικά (έχω σκεφτεί 2-3 πράγματα) θα το κάνω και ήδη
το κάνω.
Σε ευχαριστώ πολύ για
τη συνέντευξη και την αναδρομή στο παρελθόν . Αξίζει να σημειωθεί πως τη συνέντευξη
την δίνω καθώς ταξιδεύω προς την πολυαγαπημένη μου Πρέβεζα!
Δημοσίευση σχολίου