Την ώρα που οι ΗΠΑ και η
Κούβα έκαναν τον ιστορικό συμβιβασμό και απεκατέστησαν τις σχέσεις τους, στην
Ελλάδα οι πολιτικοί αδυνατούν να συνεννοηθούν για να σώσουν τη χώρα. Νομίζουν
ότι ο καθένας από μόνος του μπορεί να αναδειχθεί σωτήρας, αλλά μάλλον κατά τη
μεριά του …γραφείου τελετών θα μας οδηγήσουν αν επιμείνουν στις μοναχικές
πορείες.
Βλέπετε μετά την πρώτη
εκλογή για Πρόεδρο φάνηκε καθαρά ότι η πολιτική της αριθμητικής δεν βγάζει
Πρόεδρο Δημοκρατίας. Η προσπάθεια να πειστούν βουλευτές ξεχωριστά να ψηφίσουν
υπέρ της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας δεν ήταν καρποφόρα και δύσκολα μπορεί να
είναι σε ένα περιβάλλον ακραίας πόλωσης.
Τώρα τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα πλέον (κάτι που φαινόταν και πριν, αλλά ορισμένοι ήλπιζαν βουλευτές να συναισθανθούν το μέγεθος της ιστορικής ευθύνης και να κινηθούν κόντρα στα πάθη και τις αγκυλώσεις αρχηγών και κομμάτων).
Αλλά φευ οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Και το ζήτημα δεν είναι ο αριθμός των 160 ή των 164 ή 165 αν ψήφιζαν ο Μελάς και οι απόντες από την ψηφοφορία.
Το ζήτημα είναι πως δεν αναπτύχθηκε δυναμική υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή, γιατί δυναμική δεν αναπτύσσεται με προσωπικές συμφωνίες, αλλά με πολιτικές συνεννοήσεις και συναινέσεις.
Αν δούμε τους αμείλικτους αριθμούς θα διαπιστώσουμε πως όλοι οι ανεξάρτητοι βουλευτές να ψήφιζαν υπέρ στην τρίτη ψηφοφορία πάλι δεν θα συγκεντρωνόταν ο μαγικός αριθμός 180. Η πολιτική των αριθμών βλέπετε δεν είναι καθόλου αποτελεσματική.
Τί απομένει λοιπόν; Η καθαρή πολιτική. Η πολιτική που έχει στο επίκεντρο τις συμμαχίες (με τις οποίες δυστυχώς δεν εξοικειώθηκαν ακόμα τα κόμματα, ούτε η αριστερά που πάντα διεκδικούσε την απλή αναλογική), τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς.
Υπάρχουν ελπίδες έστω και τώρα συνεννόησης για να εκλεγεί Πρόεδρος, όπως θέλει και ζητά ο ελληνικός λαός με ισχυρή πλειοψηφία; Ναι, αν τα κόμματα σεβαστούν τη λαϊκή επιθυμία. Εξάλλου, υπάρχει η βάση. Είναι η πρόταση των 8 βουλευτών.
Το μεγάλο ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση είναι ο χρόνος των εκλογών. Κι΄ αν για τους πολιτικούς θεωρείται απλώς αγκάθι και η διαφορά είναι μόνο κάποιοι μήνες, για την οικονομία και τους πολίτες είναι ο μεγάλος κίνδυνος, γιατί μπορεί να αποδειχθεί ακόμα και μεγάλη περιπέτεια, μία μεγάλη απειλή.
Και εξηγούμαστε. Για την οικονομία το κύριο δεν είναι αν ο χρόνος των εκλογών είναι δύο ή τρεις μήνες νωρίτερα ή αργότερα. Το θεμελιώδες είναι ο τρόπος που θα φτάσουμε, ως εκεί. Αν το κλίμα είναι καλό ή κακό (δυστυχώς η πραγματικότητα λέει ότι θα κυριαρχήσει το δεύτερο). Αν η χώρα κυβερνηθεί. Αν θα εφαρμοστούν πολιτικές με τον τρόπο που θα το έκανε μία κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας.
Γιατί αν είναι να γίνει συμφωνία να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ζήσουμε μία μακρά προεκλογική περίοδο, ως το Μάιο ας πούμε ή ως τον Οκτώβριο ή το Νοέμβριο, τότε ας αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια.
Τυχόν συμφωνία για Πρόεδρο και ημερομηνία εκλογών θα πρέπει να συνοδεύεται απαραιτήτως από μίνιμουμ συμφωνία των πολιτικών που θα εφαρμοστούν, μία μίνιμουμ συμφωνία για τη διακυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή να εισπράττονται οι φόροι κανονικά, να περιορίζονται οι δαπάνες του Δημοσίου, να προωθούνται οι μεταρρυθμίσεις.
Γιατί αν υπάρχει μία κυβέρνηση παραδομένη στο λαϊκισμό που ικανοποιεί το αίτημα κάθε κοινωνικής ομάδας που έχει την ισχύ να το επιβάλλει επειδή διαθέτει εκλογική επιρροή ε, τότε καλύτερα να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα μία ώρα νωρίτερα.
Η χώρα όπως δεν αντέχει τη μεγάλη απειλή που συνιστούν η αβεβαιότητα, η αστάθεια και ο φόβος του Grexit από τις μαξιμαλιστικές (για να μην πούμε ανιστόρητες) δηλώσεις κάποιων οπλαρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι δεν αντέχει και τη μακρά προεκλογική περίοδο.
Τώρα τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα πλέον (κάτι που φαινόταν και πριν, αλλά ορισμένοι ήλπιζαν βουλευτές να συναισθανθούν το μέγεθος της ιστορικής ευθύνης και να κινηθούν κόντρα στα πάθη και τις αγκυλώσεις αρχηγών και κομμάτων).
Αλλά φευ οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Και το ζήτημα δεν είναι ο αριθμός των 160 ή των 164 ή 165 αν ψήφιζαν ο Μελάς και οι απόντες από την ψηφοφορία.
Το ζήτημα είναι πως δεν αναπτύχθηκε δυναμική υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή, γιατί δυναμική δεν αναπτύσσεται με προσωπικές συμφωνίες, αλλά με πολιτικές συνεννοήσεις και συναινέσεις.
Αν δούμε τους αμείλικτους αριθμούς θα διαπιστώσουμε πως όλοι οι ανεξάρτητοι βουλευτές να ψήφιζαν υπέρ στην τρίτη ψηφοφορία πάλι δεν θα συγκεντρωνόταν ο μαγικός αριθμός 180. Η πολιτική των αριθμών βλέπετε δεν είναι καθόλου αποτελεσματική.
Τί απομένει λοιπόν; Η καθαρή πολιτική. Η πολιτική που έχει στο επίκεντρο τις συμμαχίες (με τις οποίες δυστυχώς δεν εξοικειώθηκαν ακόμα τα κόμματα, ούτε η αριστερά που πάντα διεκδικούσε την απλή αναλογική), τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς.
Υπάρχουν ελπίδες έστω και τώρα συνεννόησης για να εκλεγεί Πρόεδρος, όπως θέλει και ζητά ο ελληνικός λαός με ισχυρή πλειοψηφία; Ναι, αν τα κόμματα σεβαστούν τη λαϊκή επιθυμία. Εξάλλου, υπάρχει η βάση. Είναι η πρόταση των 8 βουλευτών.
Το μεγάλο ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση είναι ο χρόνος των εκλογών. Κι΄ αν για τους πολιτικούς θεωρείται απλώς αγκάθι και η διαφορά είναι μόνο κάποιοι μήνες, για την οικονομία και τους πολίτες είναι ο μεγάλος κίνδυνος, γιατί μπορεί να αποδειχθεί ακόμα και μεγάλη περιπέτεια, μία μεγάλη απειλή.
Και εξηγούμαστε. Για την οικονομία το κύριο δεν είναι αν ο χρόνος των εκλογών είναι δύο ή τρεις μήνες νωρίτερα ή αργότερα. Το θεμελιώδες είναι ο τρόπος που θα φτάσουμε, ως εκεί. Αν το κλίμα είναι καλό ή κακό (δυστυχώς η πραγματικότητα λέει ότι θα κυριαρχήσει το δεύτερο). Αν η χώρα κυβερνηθεί. Αν θα εφαρμοστούν πολιτικές με τον τρόπο που θα το έκανε μία κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας.
Γιατί αν είναι να γίνει συμφωνία να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ζήσουμε μία μακρά προεκλογική περίοδο, ως το Μάιο ας πούμε ή ως τον Οκτώβριο ή το Νοέμβριο, τότε ας αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια.
Τυχόν συμφωνία για Πρόεδρο και ημερομηνία εκλογών θα πρέπει να συνοδεύεται απαραιτήτως από μίνιμουμ συμφωνία των πολιτικών που θα εφαρμοστούν, μία μίνιμουμ συμφωνία για τη διακυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή να εισπράττονται οι φόροι κανονικά, να περιορίζονται οι δαπάνες του Δημοσίου, να προωθούνται οι μεταρρυθμίσεις.
Γιατί αν υπάρχει μία κυβέρνηση παραδομένη στο λαϊκισμό που ικανοποιεί το αίτημα κάθε κοινωνικής ομάδας που έχει την ισχύ να το επιβάλλει επειδή διαθέτει εκλογική επιρροή ε, τότε καλύτερα να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα μία ώρα νωρίτερα.
Η χώρα όπως δεν αντέχει τη μεγάλη απειλή που συνιστούν η αβεβαιότητα, η αστάθεια και ο φόβος του Grexit από τις μαξιμαλιστικές (για να μην πούμε ανιστόρητες) δηλώσεις κάποιων οπλαρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι δεν αντέχει και τη μακρά προεκλογική περίοδο.
Πηγή: newsit.gr
Δημοσίευση σχολίου