Τρέχοντας για την Αθανασία

Η Αθανασία Τσουμελέκα θέλει να επιστρέψει στο Ρίο. Μετά από δώδεκα χρόνια με χρυσό μετάλλιο, με σκάνδαλο ντόπινγκ, με δύο παιδιά. Ένα διαφορετικό come-back με ένα διαφορετικό μήνυμα, που δεν έχει να κάνει με δικαίωση ή εξιλέωση, αλλά με μια γυναίκα που μπορεί να τα κάνει όλα.

Όταν τη βλέπεις, πρέπει να είσαι τυφλός για να μη διακρίνεις τη σπίθα που ακτινοβολεί το βλέμμα της. Στην πορεία της επικοινωνίας σου μαζί της, καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται για απλή σπίθα, αλλά για πυρκαγιά ολόκληρη. Η Αθανασία (δεν) είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι. Άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι, όταν κατάφερε από το πουθενά να φτάσει στην κορυφή του κόσμου, σε ένα άθλημα που στην αρχή δεν της έλεγε τίποτα, αλλά τελικά την κέρδισε εξ ολοκλήρου. Και όμως εκείνη θέλει να την θυμούνται ως ένα κανονικό πλάσμα, καθόλου μονοδιάστατο, πολύ επικοινωνιακό με χιλιάδες σχέδια στο μυαλό της, κανένα εκ των οποίων δεν αφορά πια τον πρωταθλητισμό.

Μπερδευτήκατε; Και εγώ στις πρώτες μου κουβέντες με την Αθανασία Τσουμελέκα, την χρυσή Ολυμπιονίκη στο Βάδην στους Ολυμπιακούς του 2004. Για άλλα πράγματα πήγα σε αυτή τη συνέντευξη και άλλα μου βγήκαν στην πορεία. Ενδιαφέροντα ή όχι θα το κρίνετε εσείς. Το σίγουρο είναι πως δεν γίνεται να πλήξεις αν την συναναστρέφεσαι. Δε σε αφήνει εκείνη, με την ενέργεια και το χαμόγελο της. "Ενέργεια και χαμόγελο, αυτό είναι το κλειδί για εμένα", σου λέει σε έναν επίλογο συνέντευξης, που είχε λίγο από όλα. Ναι, ρωτήσαμε και για το ντόπινγκ και τη δικαίωση από τα ελληνικά δικαστήρια χρόνια μετά. Μόνο που αν και εκεί πιστεύαμε πως θα βγάλουμε λαβράκι, αλλού ήταν το ζουμί. Στη στάση ζωής της, η οποία την βοήθησε να περάσει τόσο ανώδυνα εκείνη τη δύσκολη στιγμή, λες και επρόκειτο για ανέκδοτο.

Ομολογώ πως όσο μιλούσε σκεφτόμουν αν λέει αλήθεια σε όλα ή κάπου υποκρίνεται. Νομίζω πως μετά από περίπου μίας ώρας συζήτηση, πείστηκα για την αλήθεια της. Την εκφράζει όμως τόσο αφοπλιστικά, ωμά μερικές φορές, που σε παραξενεύει, σε κολλάει. Αφήνω τα κολλήματα μου και περνάω στην ουσία. Κυρίες και κύριοι, η Αθανασία Τσουμελέκα σε μία συνέντευξη (όχι) σαν τις άλλες. Και αυτό δεν οφείλεται στον δημοσιογράφο, αλλά στην πολυσχιδή προσωπικότητα της πρωταγωνίστριας μας.

Είχα χάσει την Αθανασία

-Γιατί βάδην; Πως κατάλαβες ότι ήσουν καλή;

"Ένα καλοκαίρι στο χωριό μου έκανα σκέιτ-μπορντ σε μία μεγάλη κατηφόρα και μετά στην ανηφόρα πίσω, ανέβηκα πολύ γρήγορα και μου είπε η αδερφή μου να πάω στον Μυλωνά (προπονητής σε αθλητικό σύλλογο στην Πρέβεζα) να κάνω βάδην. Ρώτησα «τι είναι αυτό»; Και τελικά έμαθα. Πήγαινα στο γήπεδο, έκανα και 600 μέτρα, ακόντιο, πήγα στο αθλητικό γυμνάσιο, ήμουν λίγο ατσούμπαλη στο σώμα και επειδή ήθελα να χάσω κάποια παραπανίσια κιλά ασχολήθηκα με τα αθλήματα αντοχής. Μία ημέρα ένα κορίτσι αρρώστησε και δεν μπορούσε να πάει στο τοπικό πρωτάθλημα να εκπροσωπήσει την ομάδα και είπα θα πάω εγώ. Πήγα και νίκησα την κούρσα στο βάδην. Μετά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα βγήκα δεύτερη και ύστερα άρχισαν οι συνεχείς αγώνες. Στην Ελλάδα δεν άρεσε σε κανέναν το βάδην, όμως όταν βγήκα στο εξωτερικό, είδα πως ήταν αρκετά διαδεδομένο. Και μου άρεσε να κάνω βάδην για ώρες, σκεφτόμουν διάφορα πράγματα, καθάριζε το μυαλό μου".

-Τώρα που σε πετυχαίνουμε;

"Είμαι σε αρκετά καλή φάση, στην καλύτερη της ζωής μου. Προπονούμαι κιόλας, πιστεύω τον Μάρτιο θα κατέβω σε αγώνες και θα πιάσω το όριο για τους Ολυμπιακούς του Ρίο. Είμαι και νιώθω καλά τώρα, γιατί πέρασα και δύσκολες φάσεις στη ζωή μου"

-Θα μιλήσουμε για αυτές τις δύσκολες φάσεις; Έχει διακυμάνσεις η πορεία, η καριέρα σου. Σταμάτησες στο πικ της καριέρας σου, έκανες οικογένεια, μετά αποφάσισες να επιστρέψεις. Τι συνέβη;

"Εγώ μετά το πρώτο παιδί δεν ήθελα να συνεχίσω τον πρωταθλητισμό και δεν είχε να κάνει με την υπόθεση του ντόπινγκ και άλλα γεγονότα. Ήταν συνειδητό να σταματήσω και να κάνω οικογένεια"

-Γιατί το αποφάσισες αυτό στην καλύτερη σου φάση;

"Γιατί όχι; Μα δεν ήθελα να είμαι μόνο αθλήτρια. Γενικά δεν ένιωθα ότι ήμουν μονόπλευρη ποτέ. Ήμουν και αθλήτρια και άλλα πράγματα, μόνο που όταν κάνεις πρωταθλητισμό απομονώνεσαι και εγώ είχα ξεχάσει να μιλάω".

-Τι εννοείς;

"Όπως το ακούς. Είχα σταματήσει να επικοινωνώ με τον κόσμο, με τους φίλους μου. Είμαι πολύ επικοινωνιακός άνθρωπος και λόγω προπονήσεων και αφοσίωσης στο βάδην, έπρεπε να απομονωθώ. Έφευγα εξωτερικό και έτσι είχα χάσει φίλους, ΕΙΧΑ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ. Δε μπορούσα να διαβάζω βιβλία και επιστημονικά κείμενα που μου αρέσουν πολύ, έχανα πράγματα από την καθημερινή ζωή μου, αυτή που ζείτε όλοι εσείς (γέλια). Κάτι που το βρήκα μετά το παιδί, μετά την παύση από τον πρωταθλητισμό και δε θέλω να το χάσω με τίποτα. Έβαλα ένα τέλος τότε στον πρωταθλητισμό, όχι απλώς μία παρένθεση, αλλά τελικά ισχύει αυτό που λένε "ποτέ μη λες ποτέ".

Μου αρέσει να αλλάζω τη ζωή των ανθρώπων προς το καλύτερο"

-Στο διάστημα αυτό βγαίνει και το ντόπινγκ, πως πέρασαν τα χρόνια από τον Ιανουάριο του 2009 έως σήμερα;

"Πέρασαν και περνάνε εκπληκτικά".

-Όντως;

"Ναι, ότι συμβαίνει το παίρνω για καλό. Η παύση τότε μου έδωσε τη δυνατότητα να βρω τα άλλα ταλέντα μου, δεξιότητες που κάθε άνθρωπος έχει και δε μπορεί να τα ανακαλύψει αν δεν ψάξει βαθιά μέσα στον εαυτό του".

-Όπως

"Με τόσο έντονες στιγμές και συγκινήσεις που είχα ζήσει, έψαχνα να βρω κάτι αντίστοιχα δυνατό, να με γεμίζει, να φέρνει ένα αποτέλεσμα. Βρήκα λοιπόν κάτι τότε που με εξιτάρει ακόμη και το αγαπάω ακόμη. Να αλλάζω προς το καλύτερο τη ζωή των ανθρώπων. Πως; Με το να τους μυώ στον αθλητισμό. Αυτό γίνεται με επικοινωνία, με επεξήγηση γιατί πρέπει να αθληθούν και μετά αυτό να γίνει το χόμπι τους. Ένα χόμπι, μία συνήθεια που θα τους αλλάζει όλη τη διάθεση. Και δεν εννοώ να αλλάξουν μόνο το σώμα τους, αλλά τα πάντα. Νοοτροπία, ψυχολογία, κοινωνικότητα. Αν και αφοσιώθηκα σε ατομικό άθλημα, μου αρέσει η ομαδικότητα. Το δούλεψα πολύ όμως για να φτάσω ως εδώ, που επηρεάζω εγώ ανθρώπους να βγουν από το καβούκι τους και να γνωρίζουν τη μαγεία της άθλησης και της κοινωνικοποίησης. Μετά τον πρωταθλητισμό, που ήταν δύσκολο να εκφραστώ, να μιλήσω τη γλώσσα μου".

-Δηλαδή;

"Φοβόμουν πως θα κάνω λάθη στην έκφραση, στα ελληνικά μου, γιατί δε μιλούσα καθόλου πριν, είχα απομονωθεί πάρα πολύ. Και αυτό που έκανα ήταν να ασχοληθώ με πράγματα που παλιότερα, προ 2008, σιχαινόμουν. Για παράδειγμα σιχαινόμουν το χορό και πήγα έμαθα αερόμπικ, επίτηδες για να μπορώ να βγαίνω μπροστά και να λέω στον κόσμο πως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Ακόμη και πράγματα που μας φαίνονται δύσκολα, που δεν μας ενδιέφεραν παλαιότερα. Τώρα έφτασα εδώ, να πείθω τους ανθρώπους ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους".

Τώρα δε με ενδιαφέρει ο πρωταθλητισμός, κάνω εργασιακό αθλητισμό

-Και αφού το έκανες αυτό, τότε γιατί γύρισες πάλι να κάνεις βάδην και να κατέβεις στους Ολυμπιακούς;

"Αυτό προέκυψε από τη νέα ζωή μου. Έμαθα τι θα πει εργασιακός αθλητισμός. Μέχρι πριν λίγα χρόνια εγώ ήξερα τι σημαίνει πρωταθλητισμός. Απόλυτη αφοσίωση και τίποτα άλλο. Τώρα όπως χιλιάδες κόσμου, τρέχω όλη μέρα με την οικογένεια μου, τα παιδιά μου, τη δουλειά μου στο γυμναστήριο και όχι μόνο και παράλληλα ψάχνω και βρίσκω χρόνο στο 24ωρο για να προπονηθώ. Τώρα λοιπόν γυμνάζομαι 4 φορές την εβδομάδα, όχι πρωί-βράδυ όπως γυμναζόμουν τότε. Το επίπεδο μου δεν είναι βέβαια να πάρω μετάλλιο στους Ολυμπιακούς πια, μπορώ όμως να πάω και να συμμετάσχω με αξιοπρέπεια".

-Μπορείς να πιάσεις το όριο με αυτόν τον τρόπο ζωής;

"Πιστεύω πως ναι. Τώρα έχουν αλλάξει οι στόχοι μου. Το 2004 ήθελα να πάρω μετάλλιο. Και πήρα το χρυσό. Δε με ήξερε κανείς όμως μέχρι να φτάσω στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, έτσι δε μπορούσα να εμπνεύσω νέα παιδιά να μπουν στον αθλητισμό. Τώρα που με ξέρουν περισσότεροι, μπορώ να εμπνεύσω περισσότερο κόσμο, ότι όλα γίνονται και μάλιστα με επιτυχία".

-Καμία σχέση η Αθανασία του 2004 με τη σημερινή;

"Ακριβώς".

-Πως έγινε αυτό;

"Κοίτα ήταν λίγο δύσκολο σε μερικά πράγματα. Δηλαδή έκανα κάποιους μαραθωνίους όλο αυτό το διάστημα της αποχής από τον πρωταθλητισμό και έτρεχα πιο αργά από ότι βάδιζα. Και λέω "πως γίνεται αυτό"; Μου ήταν δύσκολο να το αποδεχθώ και να το καταλάβω. Αυτή τη στιγμή έφτασα στο σημείο που μπορώ να σου πως δε με ενδιαφέρει ο πρωταθλητισμός. Και ούτε με ενδιαφέρει τα παιδιά μου να κάνουν πρωταθλητισμό. Μεγάλωσα πια, είμαι στα 34 και είμαι υπερήφανη γιατί θεωρώ πως εξελίχθηκα και δεν έμεινα στάσιμη. Μου αρέσει η ζωή μου, η οικογένεια μου, μου αρέσουν όλα όσα στερήθηκα με το σκληρό πρόγραμμα του πρωταθλητισμού".

-Μου αρέσει πως θέλεις να περάσεις μηνύματα. Πολύς κόσμος ίσως δεν ξέρει τη νέα ζωή σου.

"Κοίτα, δεν απαξιώνω κάποιον που συνεχίζει να κάνει πρωταθλητισμό και αγαπάει μόνο αυτό. Απλώς εγώ περνάω το μήνυμα πως ο αθλητής μπορεί να κάνει και άλλα πράγματα, δεν είναι μονοδιάστατος. Για να φτάσεις να ξεπεράσεις τον εαυτό σου προκειμένου να πάρεις χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς, σημαίνει πως μπορείς να κάνεις και άλλα πράγματα".

Το ντόπινγκ και η ακύρωση στο Παγκόσμιο

-Στην προετοιμασία για το 2004 ήσουν μια Αθανασία που ξυπνούσες και προετοιμαζόσουν με άγχος;

"Όχι, μετά το 2004 προέκυψε αυτό. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με το άγχος της επιτυχίας και αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Δεν το χαιρόμουν καθόλου. Όλο ένιωθα πως πρέπει να αποδεικνύω πράγματα. Δε μου αρέσει να ζω με το άγχος, ξέρω πως είναι σχεδόν αναπόφευκτο, αλλά δεν σε βοηθάει σε κάτι το άγχος. Ούτε στις επιδόσεις, ούτε στις προπονήσεις. Και τι έγινε αν βγεις τρίτος, πέμπτος, δέκατος αντί για πρώτος".

-Δεν έγινε τίποτα; Εσύ που σήκωσες ένα ολόκληρο έθνος στις πλάτες σου με την επιτυχία σου το λες;

"Κοίτα είμαι πολύ περήφανη που συνέβη αυτό και που σήκωσα την ελληνική σημαία στο ψηλότερο σημείο της. Και μάλιστα όχι μία φορά. Ακόμη και τώρα που ακούω τον Εθνικό Ύμνο συγκινούμαι. Είμαι πολύ Ελληνίδα. Το άγχος όμως είναι πολύ μεγάλο και νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να το αποβάλλεις από πάνω σου".

-Η χειρότερη στιγμή σου αθλητικά ήταν η ιστορία του ντόπινγκ;

"Μμμ (σκέφτεται λίγο) και ναι και όχι. Δεν ξέρω. Ίσως στη ζυγαριά να ήταν χειρότερη η ακύρωση μου το 2005 από το παγκόσμιο πρωτάθλημα".

-Η οποία ήταν άδικη;

"Τα έχω πει όλα στο δικαστήριο που έγινε... (γέλια)".

-Θεωρείς ότι μας κυνήγησαν ως χώρα εκείνα τα χρόνια;

"Θα πω κάτι και θα το κλείσουμε εδώ. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Όλη η κρίση που υπάρχει στην Ελλάδα τώρα ξεκίνησε από τον αθλητισμό".

-Τι εννοείς;

"Πότε ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα στον αθλητισμό";

-Το 2009;

"Όχι, το 2004. Πολύ κυνηγητό μας έκαναν. Και δε μιλάω προσωπικά, αλλά συνολικά".

-Μα εκείνη η χρονιά ήταν παραδεισένια Αθανασία...

"Όχι δεν ήταν παραδεισένια, σου θυμίζω Κεντέρη-Θάνου τι είχε γίνει. Καθόλου παραδεισένια. Υπήρχε μεγάλο μένος κατά της Ελλάδας, κυνηγούσαν πολλούς δικούς μας αθλητές. Ενοχλούσε πως είμαστε μία τόση δα κουκίδα και βγάζαμε τόσους πολλούς καλούς αθλητές με διακρίσεις. Σου λέω τα είχα πει τότε στο δικαστήριο, μη με γυρίζεις πίσω".

-Με νοιάζει να μάθω την ψυχοσύνθεση σου, εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Πως τα βίωσες όλα αυτά, ως τη δικαίωση για εσένα αρχές του 2014 από τα ελληνικά δικαστήρια;

"Ήταν δύσκολη στιγμή, αλλά πιο δύσκολη ήταν η ακύρωση του 2005. Απόλυτα άδικη. Εκεί έκλαψα πολύ, στεναχωρήθηκα πολύ και δεν σου κρύβω πως παραξενεύτηκα και άρχισα να καταλαβαίνω πως μας κυνηγάνε. Είναι μία χρονιά μετά το χρυσό του 2004, πάω ξανά για μετάλλιο, εγώ δεν είχα χορηγούς να με στηρίζουν, οπότε ήταν αναμενόμενο να γίνει ότι έγινε. Και δεν είναι τυχαίο που όλα τα "περίεργα γεγονότα" συμβαίνουν σε παγκόσμια πρωταθλήματα και σπανίως στους Ολυμπιακούς. Κάτι λέει και αυτό. Είχα προετοιμαστεί πολύ καλά και με "πόνεσε" αυτή η ακύρωση-αδικία.

Όταν έσκασε το ντόπινγκ, με πήρε ο άντρας και προπονητής μου και μου είπε "Αθανασία, το δεύτερο δείγμα βρέθηκε θετικό". Και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Γελούσα θυμάμαι, γιατί ήξερα πως δεν είναι αλήθεια, άσε που ήμουν ήδη έγκυος και το πήρα τελείως αστεία κατά κάποιον τρόπο. Σαν ανέκδοτο. Είπα έτσι και αλλιώς 2 χρόνια θα μείνω εκτός δράσης λόγω εγκυμοσύνης, περίπου τόσο ήταν και η τιμωρία".

-Δεν ήταν μία σπίλωση για εσένα, από τη στιγμή που όπως λες δεν είχες πάρει κάποια ουσία;

"Είχα φύγει από τον πρωταθλητισμό τότε. Το ότι μπήκα στη διαδικασία να έχω δικαστήρια, να έχω απολογίες, δε μου ήταν καθόλου ευχάριστο. Να απολογούμαι γιατί; Αθλητικά πάντως δεν έχασα κάτι. Αυτό που  με χάλασε ήταν η αμφισβήτηση που υπήρχε στην Ελλάδα γύρω από το όνομα μου".

-Υπήρχε;

"Ναι, υπήρχε. Φυσικά. Ξέρεις όμως πόσο καλό μου έκανε και αυτό τελικά; Ξεκαθάρισε το τοπίο των φίλων και των «φίλων» γύρω από εμένα. Από το 2004 και μετά πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν γύρω μου. Μετά το ντόπινγκ έγινε μεγάλο ξεκαθάρισμα. Άρα γιατί να μην το περάσω και αυτό το θέμα για καλό; Μετά την δικαίωση και το δικαστήριο , με ομόφωνη απόφαση, είδα πάλι ανθρώπους να με πλησιάζουν. Εγώ είπα όμως πως δεν θα κάνω το ίδιο λάθος ξανά. Θα μείνω με τους ανθρώπους που ήταν κοντά μου και με εμπιστεύτηκαν προ της δικαίωσης. Το γυμναστήριο που βρισκόμαστε εδώ, ήταν από τα γυμναστήρια που με πήραν τηλέφωνο για συνεργασία το διάστημα με το ντόπινγκ. Τότε ξεκίνησε η συνεργασία πριν δικαιωθώ".

-Σε απασχολεί να περάσεις και ένα μήνυμα ότι "εγώ είμαι εδώ και συνεχίζω παρά τα όσα έγιναν και κατηγορήθηκα";

"Όχι αυτό δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει μόνο να πηγαίνουν οι γονείς τα παιδάκια τους από μικρά στο στίβο, γιατί θα πάρουν τις βάσεις να κάνουν οτιδήποτε μετά. Ο στίβος και η ενόργανη".

Στόχος να φύγω από την Αθήνα

-Φιλίες από το χώρο έχεις κάνει;

"Όχι δεν έχω. Γνωστούς πολλούς, φίλους όχι".

-Μετάνιωσες που ασχολήθηκες με τον πρωταθλητισμό. Κάτι τέτοιο καταλαβαίνω.

"Όχι καθόλου. Έχω ωριμάσει πολύ μέσα από τον πρωταθλητισμό, ήταν μεγάλο σχολείο για εμένα όλο αυτό. Τώρα είμαι καλά και περνάω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου γιατί έχω πάρει εφόδια μέσα από τον πρωταθλητισμό".

-Σχέδια κάνεις;

"Όλο σχέδια κάνω ρε γαμώτο (γελάει). Είμαι σε μία διαρκή ανησυχία. Θεωρώ πως παραμένεις μικρός, όταν κάνεις σχέδια και έχεις όνειρα. Θέλω να συνεχίσω να σχεδιάζω".

-Αυτό δεν είναι δύσκολο στην Ελλάδα του σήμερα;

"Μα δε μιλάω μόνο για επαγγελματικά σχέδια. Πολύ καλό σχέδιο είναι να μπορέσεις να φύγεις από την Αθήνα και να πας να μείνεις στην επαρχία. Είναι ένας στόχος, όπως στόχος είναι να μη δουλεύουμε όλη μέρα, να απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Κάθε χρόνο προσπαθώ να μη δουλεύω όλη μέρα, αλλά να βρίσκω περισσότερο χρόνο για τα παιδιά μου, την Αθανασία..."

-Πως θα ήθελες να σε θυμούνται πολλά χρόνια μετά;

"Όχι μόνο ως αθλήτρια. Θα ήθελα να με θυμούνται ως όλα. Και αθλήτρια και μαμά και εργαζόμενη".

-Από ποιους ανθρώπους πήρες πολλά πράγματα;

"Από τους γονείς μου και τον σύζυγο και προπονητή μου. Από τους γονείς μου μεταξύ πολλών άλλων πήρα την αυτοπεποίθηση που έχω. Πιστεύω πολύ σε εμένα και οφείλεται στο πως μεγάλωσα. Ο Νίκος (σσ. Σύζυγος και προπονητής) με βοήθησε πολύ, ήταν δάσκαλος για εμένα".

***Ευχαριστούμε το γυμναστήριο Holmes στη Γλυφάδα για τη φιλοξενία. Εκεί θα βρίσκετε την Αθανασία, τις ώρες που δεν βρίσκεται με την οικογένεια της. Εργάζεται καιρό προσπαθώντας να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων.

Πηγή: sport24.gr